ni Genaro R. Gojo Cruz
Sa unang gabi ng aking pag-iisa,
naisip kong i-defrost ang refrigerator.
Sa pagbukas ko ng pinto at pagpindot
ng kaisa-isang buton sa loob, agad
kong natanaw ang maraming alaala.
Nang buksan ko ang isa pang pinto
sa itaas, bumungad sa akin ang makapal
na yelo, sumidhi ang nasà kong matunaw
agad ang yelo sa freezer, hangad ko
noon pang makita at madama ang sarili
(tiyak na aabutin ako ng madaling-araw).
Nahiga muna ako sa kama. Iniwang
bukas ang lahat ng aking pandama.
Sa pagkatunaw ng yelo, dama kong
kay tagal na rin akong naging manhid.
Isa-isa kong inilabas ang mga naging bato
na ring pagkain—sumagi sa aking gunita
ang ating mga abalang-umaga, ang lalim
ng gabing hangad natin ay mainit na sabaw.
Inilabas ko rin ang mga tirang ulam, tubig,
juice sa tetra pack, itlog, palaman, tumigas
na pizza na inorder mo noong isang gabi,
lahat-lahat na—marami pala tayong nakaligtaan
at di napag-usapan. Sa ibaba, nakita ko
ang mga gulay (bulok na ang iba). Naalala
kong balak mo pa lang magsinigang.
Nang mailabas ko ang lahat-lahat, nilinis
kong mabuti ang loob ng refrigerator,
isa-isang nalalaglag ang numinipis na yelo.
Kay gaan ng pakiramdam ko, ganito pala
ang maiwan nang walang inaasahang uuwi.
Hungkag ang aking buong pagkatao.
Ngayon, taglay ko na ang kalayaang pumili
sa mga alaalang iniwan mo—bukod-tangi
ang mga sandaling habambuhay ang pag-ibig.
Isa-isa kong ibinalik ang lahat sa dati, itinapon
ko na ang mga bulok at magpapaalala pa sa iyo.
Nang isara ko ang refrigerator, nakaligtaan
ko ang pag-apaw ng naipong tubig sa ilalim.
Itinapon ko sa lababo ang mabahong tubig—
naalala kong kailangan ko rin palang sairin
ang luhang naipon ng mga nakaraang-araw
sa unang gabing ito ng aking pag-iisa.
