Pastol

ANG BAHAY NAMIN ay isa sa pinakauna at pinakalumang bahay sa Pastol. Isang lugar sa Barangay Muzon sa San Jose del Monte na ngayon ay isang City na. Marami sa mga talagang nakatira sa Pastol ay ang angkan namin.

Ang Pastol ay ginamit na pangalan sa aming lugar dahil dito makikita ang malawak na pastulan ng mga kalabaw, baka, at kambing. Batay sa kuwento ng aking Inang Kadyang, nanay ng aking Tatay, ang malawak na pastulan ng mga hayop ay dating pag-aari niya. Ipinagbili lamang ng aking ama ang pastulan sa murang-murang halaga na ipinambili naman ng isang luma at bulok na kotse. May alaala pa ako ng kotse ng aking Tatay. Ang alam ko, nawalan lang ito ng gasolina kaya di na nagamit hanggang sa mabulok at maibenta sa iba.

Nalulula ako sa lawak ng lupaing ikinukuwento ng aking Inang Kadyang. Kahit paulit-ulit lang naman ang kanyang kuwento, lagi't lagi pa rin akong taimtim na nakikinig sa kanya. Masarap isiping marami sa mga lupang nasa Pastol ay dating pag-aari ng pamilya ng Tatay ko. Pero kuwento ni Inang Kadyang, dahil di siya nakapag-aral, nawala sa kanya ang mga lupa. Maaga siyang naulila sa mga magulang kung kaya nakitira na lamang siya sa kanyang mga kamag-anak at naging alila.

Nanatili ang pangalang Pastol sa aming lugar kahit wala na ang pastulan ng mga hayop. Tinayuan na ito ng pabrika ng stainless at nababakuran ng mataas na pader.
Marami akong magagandang alaala sa Pastol. Sa tag-araw, ito ay aming napagpapaliparan ng saranggola. Napaglalaruan ng habulan, luksong-baka at kung anu-ano pa. Sa tag-ulan naman, napupuno ito ng tubig na aming pinagpapaliguan at napagkukunan ng palaka, suso, at hito. Sa kuwento naman ng aking mga nakatatandang kapatid, napagtataniman nila ito ng kung anu-ano.

Madalas din akong makadama ng matinding panghihinayang sa lupang sana ay pag-aari pa namin. Murang-mura lamang ipinagbili ng aking Tatay ang mawalak na pastulan. Sana di lang ang lupang kinatititrikan ng aming bahay ang aming lupa. Sana ay may mawalak pa kaming lupain. Pero naisip ko rin, tiyak na pagmumulan lamang ito ng matinding alitan o gulo iba pang kapatid ng aking Tatay kung sakaling nanatili sa amin ang pastulan. Marami na akong nabalitaan ukol sa mga magkakamag-anak na nagkakaubusan ng miyembro ng pamilya dahil sa agawan ng lupa.

Mabuti't naisip niya itong ibenta sa kanyang panahon. Kahit papaano'y napakinabangan niya ito. Nabili niya ang gusto niyang bilhin. Wala ng maaari pang pagmulan ng away.
Pasalamat na rin ako sa aking Tatay. Dahil wala siyang naiwan o naipamanang anuman, higit akong naging masikap sa buhay. Dahil nagsimula akong walang-wala, higit na ngayon ang kagustuhan kong makapagpundar ng lupa--kahit man lang sa aking isipan, balang-araw isa ring pastulan ng mga hayop, isang lupang bukod sa kinatatayuan ng aking bahay ang gusto kong maipundar.

Lupang di minana kundi produkto ng sariling pagsisikap sa buhay. Lupang akin na akin habambuhay!